Home Sweet Home - rumah keluarga Elfion
Papan karom hadiah PSS-ISEUMS tersemat kemas di dinding rumah dan hanya diturunkan apabila hendak bermain.
Membawa Elfion dan emaknya membeli-belahKami tiba di rumah Elfion di Kampung Andus, Papar pada 21 Februari yang lepas sekitar jam 6.30 petang. Rombongan berempat, saya, Abang Fairuz, Sharil Kg. Kobuni dan Sazali, pelajar SMK Tamparuli disambut oleh emak beliau yang menanti di luar rumah. Salam dihulur, kami automatik menunduk sahaja tanda hormat. Aduh, tersilap langkah. Mungkin lebih wajar kami mengambil pendapat yang lebih ringan dan menyambut tangan beliau. Kerana selepasnya berpanjangan emak Elfion menjadi serba salah dalam tindakannya;
"Em, bolehkah kamu masuk rumah kami?"
"Minta maaf, boleh makcik," kami menjawab.
Sebuah altar patung Jesus yang besar memenuhi sebahagian ruang tamu. Tiada masalah.
Dukacitanya emak Elfion memaklumkan yang beliau tidak berada di rumah. Beliau telah keluar bersama ayah kerana telah lama menunggu kami sejak petang. Lebih menyedihkan, beliau keluar ke rumah nenek beliau yang baru meninggal dunia pada pagi tersebut. Salah timing. Kami terpinga-pinga sebentar dan meminta izin bermesyuarat mengatur perancangan alternatif. Solat mesti didahulukan.
"Surau kat depan jalan depan tu, dekat cabang. Macam tak pernah buka je, mungkin kamu kena pergi ambil kunci dengan kakek, orang Jawa yang tinggal kat hujung jalan tu."
Patut pun orang bukan Islam tak kenal Islam walaupun duduk sekampung dengan orang majoriti Islam. Surau pun tak hidup. Kami mencuba nasib. Alhamdulillah, surau tak berkunci. Cuma seolah-olah sudah bertahun ia tidak dikunjungi oleh makhluq selain jin. Tidak hairan emak Elfion tidak yakin ia masih digunakan. Selesai solat dan berbincang, kami mengambil keputusan menziarahi Elfion di rumah neneknya. Ziarah sekadar melepas rindu dan bertanya khabar. Emak Elfion meminta anaknya Stanley, abang kepada Elfion menemani kami menjadi penunjuk jalan, tetapi beliau terpaksa mengahdiri kelas komputer.
"Makcik boleh temankan kamu untuk tunjuk jalan, tapi.....takpe ke kalau makcik naik kereta dengan kamu?" tiba-tiba emak Elfion mencelah. Aduh, terkena lagi.
"Boleh makcik. Tiada masalah." Kami menjawab pantas.
"Nanti kami balik sini dengan suami makcik, sebab kampung nenek dekat jalan menghala ke KK," beliau menyambung.
"Em, macam mana kalau kami bawa makcik dan Elfion beli barang-barang keperluan dulu, baru kami hantar pulang ke rumah?" Terdetik idea di kepala saya setelah terbayang tiga beranak itu terhimpit menyabung nyawa menunggang sebiji motosikal. Kerana kami dimaklumkan tadi, itu sahaja kenderaan yang mereka ada. Beliau mengangguk. Kami lega.
20 minit kemudian, kami tiba ke destinasi dan kelihatan Elfion menunggu di tepi jalan. Alhamdulillah, wajah beliau sedikit berisi, dan beliau jelas kelihatan lebih sihat daripada sebelumnya, walaupun terpaksa menelan enam biji ubat berbeza setiap hari, yang tanpanya jantung beliau boleh tersumbat dan berhenti berfungsi. Beliau memilih untuk berhimpit dengan emaknya di depan, segan mahu duduk di belakang bersama kami. Tetapi di Giant, beliau lebih ramah, memilih itu dan ini untuk dibeli. Memang kehadiran kami dan sumbangan orang ramai tidak sia-sia. Nyata masih banyak keperluan sekolah beliau yang masih belum lengkap, daripada kasut sekolah sehinggalah ke alat geometri. Akhir sekali beliau membeli sebuah jam tangan, dan sebuah cap untuk abangnya. Beliau tersenyum puas.
Sebelum menghantar mereka pulang kami menyinggah di restoran untuk makan malam. Di situ ibunya merungkai satu-persatu permasalahan yang dihadapi mereka sekeluarga, dari perihal Elfion yang masih sakit dan lemah terpaksa berjalan kaki separuh perjalanan untuk sampai ke sekolah, anaknya yang ramai masih belajar dan kerjanya di sebuah kilang kayu. Itu yang paling menjengkelkan, kisahnya bagaimana kerja penat lelah seharian hanya dibayar RM16 sehari, beliau hanya dibenarkan bekerja 4 hari seminggu kerana 'kejatuhan ekonomi dunia', di mana salah satu daripada hari tersebut beliau terpaksa mengambil cuti untuk pemeriksaan mingguan Elfion di hospital. Bukan beliau sahaja, yang telah bekerja selama 10 tahun di kilang tersebut, malah ada segelintir pekerja yang telah berusia 60 tahun ke atas pun, mendapat gaji yang sama! Gaji mereka tidak boleh melebihi RM450 sebulan, belum ditolak barang dapur yang mereka ambil dari kilang, kos pengangkutan pergi-balik ke tempat kerja, bayaran sewa jika tinggal di kuarters kilang, dan potongan RM200 untuk memperbaharui permit pasport bagi pekerja asing! Lebih menjelikkan, mereka pernah diberitahu yang nilai satu kontena kayu yang diproses dan dieksport ke luar negara sahaja sudah cukup untuk membayar gaji mereka sebulan, dan sdalam sehari, kilang tersebut mampu menghasilkan sekurang-kurangnya LIMA kontena kayu untuk dieksport!
Awas, kami akan menyelidiki perkara ini dan mengesahkan kesahihannya. Dan kami bukan spesies menerima duit kopi seperti pegawai badan buruh dan lain-lain pegawai korup yang memantau di sana!
Sementara itu, Elfion dan keluarga, bersabarlah. Hidup mesti diteruskan!
p/s: Penulis meminta maaf kerana tidak dapat melampirkan koleksi penuh gambar, yang dipadam secara tidak sengaja. Penulis juga merakamkan jutaan penghargaan kepada PSS Cawangan Labuan yang mengambil tanggungjawab menjaga kebajikan kakak Elfion dan anaknya yang berada di Labuan.
"Em, bolehkah kamu masuk rumah kami?"
"Minta maaf, boleh makcik," kami menjawab.
Sebuah altar patung Jesus yang besar memenuhi sebahagian ruang tamu. Tiada masalah.
Dukacitanya emak Elfion memaklumkan yang beliau tidak berada di rumah. Beliau telah keluar bersama ayah kerana telah lama menunggu kami sejak petang. Lebih menyedihkan, beliau keluar ke rumah nenek beliau yang baru meninggal dunia pada pagi tersebut. Salah timing. Kami terpinga-pinga sebentar dan meminta izin bermesyuarat mengatur perancangan alternatif. Solat mesti didahulukan.
"Surau kat depan jalan depan tu, dekat cabang. Macam tak pernah buka je, mungkin kamu kena pergi ambil kunci dengan kakek, orang Jawa yang tinggal kat hujung jalan tu."
Patut pun orang bukan Islam tak kenal Islam walaupun duduk sekampung dengan orang majoriti Islam. Surau pun tak hidup. Kami mencuba nasib. Alhamdulillah, surau tak berkunci. Cuma seolah-olah sudah bertahun ia tidak dikunjungi oleh makhluq selain jin. Tidak hairan emak Elfion tidak yakin ia masih digunakan. Selesai solat dan berbincang, kami mengambil keputusan menziarahi Elfion di rumah neneknya. Ziarah sekadar melepas rindu dan bertanya khabar. Emak Elfion meminta anaknya Stanley, abang kepada Elfion menemani kami menjadi penunjuk jalan, tetapi beliau terpaksa mengahdiri kelas komputer.
"Makcik boleh temankan kamu untuk tunjuk jalan, tapi.....takpe ke kalau makcik naik kereta dengan kamu?" tiba-tiba emak Elfion mencelah. Aduh, terkena lagi.
"Boleh makcik. Tiada masalah." Kami menjawab pantas.
"Nanti kami balik sini dengan suami makcik, sebab kampung nenek dekat jalan menghala ke KK," beliau menyambung.
"Em, macam mana kalau kami bawa makcik dan Elfion beli barang-barang keperluan dulu, baru kami hantar pulang ke rumah?" Terdetik idea di kepala saya setelah terbayang tiga beranak itu terhimpit menyabung nyawa menunggang sebiji motosikal. Kerana kami dimaklumkan tadi, itu sahaja kenderaan yang mereka ada. Beliau mengangguk. Kami lega.
20 minit kemudian, kami tiba ke destinasi dan kelihatan Elfion menunggu di tepi jalan. Alhamdulillah, wajah beliau sedikit berisi, dan beliau jelas kelihatan lebih sihat daripada sebelumnya, walaupun terpaksa menelan enam biji ubat berbeza setiap hari, yang tanpanya jantung beliau boleh tersumbat dan berhenti berfungsi. Beliau memilih untuk berhimpit dengan emaknya di depan, segan mahu duduk di belakang bersama kami. Tetapi di Giant, beliau lebih ramah, memilih itu dan ini untuk dibeli. Memang kehadiran kami dan sumbangan orang ramai tidak sia-sia. Nyata masih banyak keperluan sekolah beliau yang masih belum lengkap, daripada kasut sekolah sehinggalah ke alat geometri. Akhir sekali beliau membeli sebuah jam tangan, dan sebuah cap untuk abangnya. Beliau tersenyum puas.
Sebelum menghantar mereka pulang kami menyinggah di restoran untuk makan malam. Di situ ibunya merungkai satu-persatu permasalahan yang dihadapi mereka sekeluarga, dari perihal Elfion yang masih sakit dan lemah terpaksa berjalan kaki separuh perjalanan untuk sampai ke sekolah, anaknya yang ramai masih belajar dan kerjanya di sebuah kilang kayu. Itu yang paling menjengkelkan, kisahnya bagaimana kerja penat lelah seharian hanya dibayar RM16 sehari, beliau hanya dibenarkan bekerja 4 hari seminggu kerana 'kejatuhan ekonomi dunia', di mana salah satu daripada hari tersebut beliau terpaksa mengambil cuti untuk pemeriksaan mingguan Elfion di hospital. Bukan beliau sahaja, yang telah bekerja selama 10 tahun di kilang tersebut, malah ada segelintir pekerja yang telah berusia 60 tahun ke atas pun, mendapat gaji yang sama! Gaji mereka tidak boleh melebihi RM450 sebulan, belum ditolak barang dapur yang mereka ambil dari kilang, kos pengangkutan pergi-balik ke tempat kerja, bayaran sewa jika tinggal di kuarters kilang, dan potongan RM200 untuk memperbaharui permit pasport bagi pekerja asing! Lebih menjelikkan, mereka pernah diberitahu yang nilai satu kontena kayu yang diproses dan dieksport ke luar negara sahaja sudah cukup untuk membayar gaji mereka sebulan, dan sdalam sehari, kilang tersebut mampu menghasilkan sekurang-kurangnya LIMA kontena kayu untuk dieksport!
Awas, kami akan menyelidiki perkara ini dan mengesahkan kesahihannya. Dan kami bukan spesies menerima duit kopi seperti pegawai badan buruh dan lain-lain pegawai korup yang memantau di sana!
Sementara itu, Elfion dan keluarga, bersabarlah. Hidup mesti diteruskan!
p/s: Penulis meminta maaf kerana tidak dapat melampirkan koleksi penuh gambar, yang dipadam secara tidak sengaja. Penulis juga merakamkan jutaan penghargaan kepada PSS Cawangan Labuan yang mengambil tanggungjawab menjaga kebajikan kakak Elfion dan anaknya yang berada di Labuan.
No comments:
Post a Comment